Για ποια ιδανικά να πολεμήσω και για ποια πατρίδα ;
ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΕΣ της Τρικαλινής γης
Επιτέλους θα μιλήσουμε ;
Θα υπερασπίσουμε τη γη μας, ή είμαστε ακόμη ραγιάδες!
Έτυχε να μένω και να μεγαλώσω στην Αγία Μονή δίπλα στον Αγιαμονιώτη ποταμό. Σαν παιδιά της συνοικίας της Αγίας μονής τις περισσότερες ώρες τις περνούσαμε κοντά στον Αγιαμονιώτη ποταμό στις όχθες που εκείνα τα χρόνια ήταν ελεύθερες και από τις δυο πλευρές σε πολύ μεγάλη έκταση και βάθος με καταπράσινα βαρκά που διασχίζονταν σε πολλές μεριές με κανάλια και νεροσυρμές.
Από την σημερινό Μύλο του Ματσόπουλου, και από τις δυο όχθες μέχρι το σημερινό κηπάκι των Σαραγίων και γνωρίζουν όλοι οι Τρικαλινοί, ότι ήτανε απέραντα βαρκά, προέκταση του ποταμού (γιατί πλημμύριζε το μισό χρόνο) και όλη αυτή η έκταση το άλλο μισό χρόνο (άνοιξη καλοκαίρι) ήτανε η χαρά των παιδιών!! Η χαρά των παιδικών μας χρόνων και όχι μόνο.
Όχι μόνο των παιδιών των Σαραγίων και της Αγίας Μονής, Πυργετού και Φλαμουλίου αλλά και πολλών άλλων Τρικαλινών παιδιών.
Γήπεδα ολόκληρα είχαμε κατά μήκος των οχθών του Αγιαμονιώτη. Και σαν παιδιά παίζαμε σχεδόν σ΄όλα τα βαρκά μέχρι τα όρια των σπιτιών που βρίσκονταν στην άκρη των βαρκών, δίπλα στο σημερινό δρόμο της Αγίας Μονής.
Ο χώρος δεν ήτανε πουθενά φραγμένος τότε που να υποδηλώνει κάποιο είδος ιδιοκτησίας, γιατί ο Αγιαμονιώτης το μισό χρόνο τα νερά του έφταναν μέχρι πάνω στα σπίτια.
Αλλά χρόνο με το χρόνο ο χώρος των βαρκών σε ορισμένα μέρη σταδιακά άρχισε να καλύπτεται πρώτα με διάφορα φυτά, μικρά στην αρχή, πιο μεγάλα αργότερα, μετά ακολούθησαν τα σύρματα και πάσσαλοι και τα σπίτια απομακρυνόταν σιγα - σιγά από τα παιδικά μας μάτια και αποκτούσαν χρόνο με το χρόνο μια νέα περίφραξη.
Τα αγκαθωτά σύρματα που βλέπαμε νομίζαμε ότι μπαίνανε για να προφυλάσσονται τα φυτά, γιατί, για ορισμένες ιδιοκτησίες και πως αποχτιούνταν δεν ξέραμε τίποτα ακόμα.
Ο χώρος των παιχνιδιών μας όμως συνεχώς λιγόστευε. Η απλή περίφραξη μέρος των βαρκών στην αρχή με απλά σύρματα, (τώρα καταλαβαίνουμε ότι γινόταν αυτό γιατί δεν είχε ολοκληρωθεί η καταπάτηση), μέτρο-μέτρο προχωρούσε, αλλά είχαμε ακόμη αρκετά μεγάλα γήπεδα κατά μήκος του ποταμού και παίζαμε, κολυμπούσαμε, και ψαρεύαμε καθημερινά. Και από την πλευρά της Ζωοδόχου Πηγής και της Αγίας Μονής.
Ας θυμηθούμε όλοι οι Τρικαλινοί την «Καραμέλα» την «Ζάχαρη» τον «Καφέ», ονομασίες που δίναμε και κάναμε τα καθημερινά μπάνια που κατέληγαν στο τέλος με μπάλα, ψάρεμα, και άλλα πολλά παιχνίδια.
Απέραντα βαρκά, άνοιξη-καλοκαίρι του Αγιαμονιώτη από παιδότοπους, χώρους αναψυχής-Πικ-νικ- χώροι ξεκούρασης, γήπεδα, μέρη εκδρομών, κοινόχρηστοι χώροι δουλειάς κ.α για όλους τους κατοίκους της περιοχής και των Τρικάλων. Στη Γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής όλη εκείνη η απέραντη έκταση γινόταν ένα τεράστιο Πικ-νικ όλων των Τρικαλινών. Το θυμούνται αυτό όλοι οι Τρικαλινοί.
Όμως καθώς μεγαλώναμε σαν παιδιά τα πράγματα άρχισαν ν΄ αλλάζουν με το εξής τρόπο. Κάθε χρόνο σαν παιδιά διαπιστώναμε σε ορισμένα μέρη μια πίεση όλο και περισσότερο με διάφορους τρόπους να μας περιορίσουν το παιχνίδι και στη συνέχεια να μας διώξουν.
Στην αρχή ήρθαν τα σκυλιά που δεν ξέραμε από πού ερχόταν και γιατί μας κυνηγούσανε. Χαλούσανε τα γήπεδά μας και ότι αφήναμε μέσα τους. Μετά άρχισαν να κλείνουν τα διάφορα περάσματα και από τις δυο όχθες με σύρματα και άλλα συρματοπλέγματα σε διάφορα σημεία που και πάλι σαν παιδιά δεν ξέραμε γιατί τα βάζανε και ποιος τα έβαζε.
Πολλές φορές ερχόταν και κάποιος και μας φώναζε από μακριά με αγριοφωνάρες. Χρόνο με το χρόνο τα ίδια περιστατικά γινόταν όλο και πιο έντονα και πιο σκληρά με πολλά κυνηγητά από σκυλιά.
Σαν παιδιά χρόνο με το χρόνο βλέπαμε ότι οι χώροι των παιχνιδιών μας γινόταν μια δύσκολη υπόθεση. Σαν παιδιά βέβαια δίναμε τις δικές μας μάχες για να διαφυλάξουμε τους απέραντους χώρους τα γήπεδα των παιχνιδιών μας και το ποτάμι. Τα κυνηγητά με τους σκύλους κατέληγαν σε πραγματικό πετροπόλεμο πολλές φορές, κόβαμε τα σύρματα, ρίχναμε τα συρματοπλέγματα, κ.α.
Αλλά ο πόλεμος χρόνο με το χρόνο γινόταν άνισος μπροστά σ΄ένα εχθρό που δεν ξέραμε ποιος είναι και το προσωποποιούσαμε συνήθως με το σπίτι που ήτανε στην άκρη των βαρκών.
Η συνταγή ήτανε πάντα η ίδια, πρώτα ερχόταν τα φυτά, δέντρα, μετά τα σκυλιά και στο βάθος βλέπαμε και κάποια ανθρώπινη φιγούρα που δεν ξέραμε από το κυνηγητό ποιος ήτανε. Οι γονείς μας τρέχανε ολημερίς για τον επιούσιο, εκείνα τα δύσκολα χρόνια και που να βρουν χρόνο για τον δικό μας πόλεμο που δίναμε καθημερινά και κάθε χρόνο.
Άνισος ο αγώνας όμως, γιατί ο εχθρός ήτανε πολυμήχανος Τα σύρματα, οι σίτες και άλλα αγκαθωτά συρματοπλέγματα σε ορισμένα μέρη έφταναν τώρα μέχρι μέσα στο ποτάμι.
Μετά ξεφύτρωναν διάφορα δεντράκια, λεύκες και άλλα φυσικά εμπόδια. Χρόνο με το χρόνο τα πράγματα γινόταν και πιο δύσκολα και πιο πολύπλοκα.
Μια χρονιά μετά από μάχη με πετροπόλεμο και αρκετά σκυλιά, πέσανε και κάτι τουφεκιές, τότε χάσαμε και το τεράστιο γήπεδο που είχαμε διπλά στον «Καφέ» (μεγάλη τοποθεσία μπάνιου, πραγματική ακτή για ηλιοθεραπεία ότι προσφέρει σήμερα μια οργανωμένη πλαζ και ένα τεράστιο γήπεδο- Το ίδιο ήτανε και η «Ζάχαρη» και η «Καραμέλα» και λίγο παρακάτω εκεί που γυρίστηκε η ταινία το «Χώμα βάφτηκε κόκκινο»)από τη πλευρά των Σαραγίων.
Δίπλα εκεί που βρίσκεται ο χώρος στάθμευσης λεωφορείων του ΚΤΕΛ, ήτανε ένα από τα μεγάλα γήπεδά μας, κάποια χρονιά το είδαμε σπαρμένο με σιτάρι ή κριθάρι το ίδιο και το γήπεδο του «Καφέ» από την πλευρά των Σαραγίων και το γήπεδο της «Ζάχαρης» από την πλευρά της Αγίας Μονής.
Από τότε τα σκυλιά και οι άνθρωποι που δεν ξέραμε από πού ερχόταν, τους βλέπαμε τώρα πιο κοντά και μας κυνηγούσανε πιο φανερά και πέφτανε και κάτι τουφεκιές. Οι απλωτές όχθες με τα απέραντα βαρκά που ήτανε ελεύθερες για χρόνια ολόκληρα σε μεγάλο βάθος και πλάτος, και από τις δυο πλευρές άρχισαν να εξαφανίζονται και σε πολλά μέρη να μπαζώνονται και να τις χάνουμε.
Καθώς μεγαλώναμε παντού ξεφύτρωναν νέα συρματοπλέγματα, νέοι φράκτες κήποι, δέντρα, σκυλιά, φυτά, και ότι εμπόδιο μπορεί να φανταστεί κανείς και μπαίνανε και μέσα στο ποτάμι που με διάφορα έργα που έκαναν εν τω μεταξύ σταμάτησε να πλημμυρίζει ο Aγιαμονιώτης τόσο συχνά..
Όταν πια φτάσαμε στην εφηβεία και λίγο αργότερα που μας πήρε και η Δικτατορία του Παπαδόπουλου ο δικός μας πόλεμος να διαφυλάξουμε τους χώρους των παιχνιδιών μας είχε πια χαθεί.
Νικηθήκαμε κατά κράτος που λένε.
Δεν υπήρχε τίποτα πια. Εκτός από λίγους ελεύθερους χώρους. Καμιά ελεύθερη όχθη, κανένα γήπεδο, πάνε τα απέραντα βαρκά. Ο «Καφές», Η «Ζάχαρη». Η «Καραμέλα». Το «Λιμανάκι. κ.α
Αυτή τη μαρτυρία που καταθέτω, την ζήσανε χιλιάδες Τρικαλινοί και μπορούν να την επιβεβαιώσουν και με πολλές άλλες λεπτομέρειες αλλά, μετά από τόσα χρόνια έχω μια απορία και θα ήθελα να ρωτήσω τον σημερινό δήμαρχο, Μ. Ταμήλο τον νομάρχη Η. Βλαχογιάννη, τον Σεβασμιώτατο Επισκόπο μας Αλέξιο, τις στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές.
Τώρα δε δικαιούμαι να αρνηθώ να υπερασπίσω τα σύνορα της πατρίδας μου όταν η δημοτική αρχή, η νομαρχία και η πατρίδα μου δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν ακόμη να υπερασπίσουν εντός της Ελλάδας τα σύνορα και τα όρια του δικού μου ποταμού ;
Για ποια ιδανικά να πολεμήσω και για ποια πατρίδα ;
Όταν δεν μπορώ να υπερασπίσω τα σύνορα και τα όρια του ποταμού μου ; Του Αγιαμονιώτη μου, που το ύψος του νερού άλλαζε δυο-τρεις φορές το χρόνο.
Το Καλοκαιρινό Αγιαμονιώτη με τα βαρκά και τις νεροσυρμές και τα κανάλια με τους βούρκους και τα νερά που τα διέσχιζαν και χωρίζονταν σε πολλές μεριές.
Τον Χειμωνιάτικο Αγιαμονιώτη που τα νερά έφταναν μέχρι τα σπίτια του δρόμου της Αγίας Μονής και του ιερού ναού της Ζωοδόχου Πηγής πάνω σαν την θάλασσα πλατύς.
Για ποια πατρίδα να πολεμήσω ;
Για πιο ποτάμι να πολεμήσω που σήμερα έμεινε ένα μικρό αποκλεισμένο και βρώμικο αυλάκι.
Όταν κάθε μέρα, χάνω κομμάτι-κομμάτι και κάτι από την πόλη που γεννήθηκα ;
Αν δεν μπορείτε εσείς οι αρχές να υπερασπιστείτε τα δημόσια εδάφη της πόλης μου και δε με καλείται τουλάχιστον ούτε και σε επιστράτευση και όλοι μαζί να υπερασπίσουμε την Πόλιν, τότε για ποια Ελλάδα να πολεμήσω ;
............
