Ο Άγιος Ασκληπιός - Αθλητές του Χριστού

[admin]

Οι περισσότεροι ερημίτες δεν άφησαν κανένα γραπτό αρχείο αλλά η ζωή τους και οι πράξεις τους έχουν επιζήσει*




(Οι αγώνες στους αρχαίους Έλληνες και στους ολυμπιακούς αγώνες γινόταν κατά μίμηση του αέναου αγώνα της ζωής για τελείωση και θέωση του ανθρώπου)*

του Βασίλη Πάνου

Μέρος Πρώτο

-1-
Η κοινή σωτηριολογική παράδοση Ελλάδος και Συρίας

Θα μεταφερθούμε σε μια χώρα που θεωρείται το σταυροδρόμι 3 ηπείρων, της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης. Μια χώρα που από τους πανάρχαιους χρόνους ήταν τόπος σύγκρουσης, συγχώνευσης και αλληλεπίδρασης πολλών και διαφορετικών πολιτισμών. Δεν υπάρχει άλλος τόπος στην Aνατολή που να υπάρχουν τόσα πολλά και διαφορετικά μνημεία. Μια χώρα που θα μπορούσε κανείς να την πει μια δεύτερη οικουμενική Ελλάδα. Σ΄αυτή τη χώρα υπήρχε τόσο έντονο το Ελληνικό στοιχείο, όσο πουθενά αλλού. Μια χώρα με μεγάλη ιστορία και πανάρχαιο, προϊστορικό πολιτισμό, με μεγάλη ελληνική επιρροή και εποικισμό, με Ελληνιστικό και ελληνορωμαϊκό χρώμα, αλλά και Φράγκικα και Αραβικά πολιτιστικά μνημεία και άλλες αρχαιότητες. Μια χώρα γνωστή για τις πινακίδες της σφηνοειδής γραφής και πόλεις όπως η Ουγκαρίτ με αρχαιολογικά ευρήματά της που μας παραπέμπουν σε μια μυστηριώδη και άγνωστη ακόμη χώρα και πόλη.
Μια χώρα με πανάρχαια γραφή που το μεγαλύτερο μέρος των γνώσεων που έχουμε σήμερα για αυτόν τον αρχαίο πολιτισμό προέρχονται κυρίως από τη διάσωση ενός μεγάλου μέρους σφηνοειδών πινακίδων. Μερικές από αυτές που έχουν διασωθεί αναφέρονται και σε ιατρικά ζητήματα, και είναι γνωστές ως "Πραγματεία περί Ιατρικής Διάγνωσης και Πρόβλεψης" και αποτελούντα από 40 πλάκες και αναλύονται από τον Γάλλο μελετητή P. Labat. Παρ΄ότι τα κείμενα χρονολογούνται περίπου από το 1600 π.Χ. θεωρείτε ότι αποτελούν συλλογή πολύ παλιότερων ιατρικών στοιχείων.
Αυτή η ιατρική παράδοση έρχεται να συνδεθεί και να κατανοηθεί με την ελληνική παράδοση και παρουσία σ΄αυτή τη χώρα και ιδιαίτερα την φαρμακευτική και ιατρική παράδοση της Θεσσαλίας με του Τρικκαίους Ασκληπιάδες ιατρούς από την αρχαία Τρίκκη (Τρίκαλα) και την λατρεία του Τρικκαίου σωτήρα Ασκληπιού. Οι έρευνες στα παραπάνω κείμενα δείχνουν περιγραφές των ασθενειών με αναφορές κυρίως πάνω στις σπαστικές διαταραχές, τα γυναικολογικά, τη παιδιατρική, και την αντιμετώπιση των τραυμάτων, των πυρετών και άλλων νευρολογικών ασθενειών.
Μια παράδοση πολύ κοντά με την φαρμακευτική παράδοση των Ελλήνων Τρικκαίων Ασκληπιάδων και σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν αποκαλυφθεί οι Ασσύριοι ονομάτιζαν τις ασθένειες τους και τις συσχέτιζαν με ονόματα θεών και πνευμάτων, γιατί θεωρούσαν πως κάθε πνεύμα ήταν υπεύθυνο για κάθε μέρος του ανθρώπινου σώματος. Αυτά τα κείμενα αναφέρουν δύο κύριους τύπους επαγγελματικών ιατρών. Οι πρώτοι ήταν οι Αshipu (πολύ κοντά με το Asklipiou) γνωστοί και ως "Μάγοι" της Ανατολής που αναγνώριζαν ποιο πνεύμα προκάλεσε την συγκεκριμένη ασθένεια (κάτι αντίστοιχο με τους Ασκληπιάδες ιερομνήμονες)και προσπαθούσαν να καταλάβουν, εάν οι αρρώστιες οφείλονται σε ανθρώπινο σφάλμα ή κάποια αμαρτία του ασθενή.
Οι Αshipu προσπαθούσαν να θεραπεύσουν τους ασθενείς αποβάλλοντας τους την αιτία του κακού (ως κακοποιό πνεύμα). Μπορούσαν επίσης να ζητήσουν και την συνεργασία μίας άλλης κατηγορίας θεραπευτών που ήταν γνωστοί ως Αsu και ήταν ειδικευμένοι στις βοτανικές θεραπείες χρησιμοποιώντας εμπειρικά φάρμακα. Π.χ. για την αντιμετώπιση των πληγών ακολουθούσαν μια διαδικασία καθαρισμού και τοποθέτησης επιδέσμων, εμπλάστρων και ασβεστοκονιαμάτων και εφάρμοζαν όπου χρειαζόταν κι άλλες τεχνικές όπως αναφέρονται σε ένα παλιό ιατρικό έγγραφο του 2100 π.Χ. Ήταν μια θεραπευτική διαδικασία όμοια σε πολλά με την ελληνική Τρικκαία Ασκληπιακή παράδοση που δείχνει γιατί η Αρχαία Τρίκκη και η θεραπευτική παράδοση και η λατρεία του Ασκληπιού είχε στη Συρία τόσο μεγάλη αποδοχή. Το δε όνομα Ασκληπιός ήταν τόσο γνωστό και κοινό στους Σύριους ώστε τιμούσαν τον Τρικκαίο θεραπευτή θεό δίνοντας πολύ συχνά το όνομα του στα παιδιά τους όπως ακριβώς έγινε και στην περίπτωση του Αγίου Ασκληπιού.
Πολλά στοιχεία πάνω στην ιατρική των μεσοποτάμιων λαών αντλούμε κι από τον κώδικα του Χαμουραμπί (Hammurabi) σωσμένο όχι σε πλάκες αυτή τη φορά αλλά σε γυαλισμένο διορίτη που χρονολογείται περίπου από το 1700 π.Χ. Το κείμενο αυτό που αφορά κυρίως νομικές αποφάσεις που λήφθηκαν από τον Hammurabi και αναφέρονται στην ευθύνη των γιατρών για τις χειρουργικές τους επεμβάσεις που οδηγούσαν σε αποτυχίες και σφάλματα. Είναι εντυπωσιακή η πληροφορία ότι η αποζημίωση και η ευθύνη του γιατρού καθορίζονταν από την πορεία και την ανάρρωση του ασθενή (που συνήθως σχετίζονταν με την κοινωνική του θέση). Έτσι, εάν έσωνες τη ζωή ενός προσώπου υψηλής θέσης αμειβόσουν με δέκα ασημένια νομίσματα, ενώ ενός σκλάβου με δύο. Στην αντίθετη περίπτωση ο θάνατος ενός σημαντικού προσώπου από χειρουργικό λάθος μπορούσε να κοστίσει στον γιατρό το χάσιμο του χεριού του, ενώ στη περίπτωση ενός σκλάβου έπρεπε απλώς να πληρώσεις για την αντικατάσταση του.

-2-

Αρχαία Ασσυρία

Αυτή η σωτηριολογική διαδικασία θεραπείας των αρχαίων Ασσυρίων ήταν εντελώς αντίθετη με τα Ασκληπιεία στην Ελλάδα που δεν είχαν ποτέ ταξικό χαρακτήρα και τελούνταν οι ιατρικές υπηρεσίες εντελώς δωρεάν και κάτω υπό την σκέπη της δωρεάς του σωτήρα Θεού και την προστασία και τη συνδρομή δεκάδων ιερών που λειτουργούσαν εντός των Ασκληπιείων. Μόνο η περίπτωση μιας άλλης εναλλακτικής υγειονομικής περίθαλψης, πέρα από τους Ashipu και τους Asu στη Συρία μοιάζει με τα Ασκληπιεία, όπως ήταν ο ναός του θεού Gula.Θεού με κυνοειδή μορφή (σε πολλές αναθηματικές πλάκες και αναπαραστάσεις του Ασκληπιού στα Ασκληπιεία και άλλα ελληνικά ιερά, υπήρχε ως ιερό σύμβολο και η κύνα -σκύλος). Ο Gula ήταν ένας από τους σημαντικότερους θεούς της θεραπευτικής λατρείας των αρχαίων Ασσυρίων. Οι ανασκαφές όμως των ναών δεν μας δίνουν πληροφορίες ότι οι ασθενείς έμεναν σε αυτούς (όπως γινόταν με τα Ασκληπιεία), αλλά λειτουργούσαν μόνο ως τόποι διάγνωσης ασθενειών και ως ιατρικές βιβλιοθήκες όπου διατηρούσαν τα ιατρικά και θεραπευτικά στοιχεία τους. Η θεραπευτική αγωγή παρέχονταν στο σπίτι του ασθενή με τη βοήθεια της οικογένειας του και σε καλύβες σε κοντινούς ποταμούς, μιας και οι Ασσύριοι πίστευαν (από θρησκευτική σωτηριολογική πλευρά) πως οι ποταμοί είχαν τη δύναμη να αποβάλουν από τον ασθενή την αρνητική επίδραση και την αιτία της κάθε ασθένειας. Την ίδια θεραπευτική σημασία και δύναμη και πίστη είχε και ο Ληθαίος ποταμός δίπλα στο επιφανέστατο Ασκληπιείο της Οικουμένης πατρίδα του σωτήρα Ασκληπιού στα Τρίκαλα.
Θα συνεχίζουμε λίγο ακόμη το ιστορικό οδοιπορικό μας για να γνωρίσουμε αυτή τη χώρα που σήμερα λέγεται Συρία και στα αραβικά: سوريا ‎και από το 2005, سورية . Μια χώρα της Μέσης Ανατολής που εκτείνεται μεταξύ του Ευφράτη ποταμού, της Αραβικής ερήμου και της Μεσόγειου θάλασσας. Γεωγραφικά σήμερα η έκτασή της είναι 185.180 km² και έχει πληθυσμό 19.043.000. Πρωτεύουσά της είναι η Δαμασκός και συνορεύει προς Β. με την Τουρκία, Α. με το Ιράκ, Ν. με την Ιορδανία, ΝΔ. με το Ισραήλ και Λίβανο και ΒΔ. βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα. Μια χώρα που υπήρξε η φυσική πατρίδα του Αγίου Ασκληπιού, αλλά η πνευματική πατρίδα του η Ελληνιστική χριστιανική Συρία. με τη σωτηριολογική λατρευτική παράδοση του Τρικκαίου Ασκληπιού. Μια χώρα που αλλάζει ανά τους αιώνες της κάθε φορά το πολιτιστικό της περιεχόμενό, αλλά και τα γεωγραφικά όρια της.
Η ιστορία της αρχίζει από την παλιά Ασσυρία που πήρε το όνομά της από τον θεό Ασσούρ κι αποτελούσε την αρχαία πρωτεύουσα-πόλη αυτού του βασιλείου. Η πόλη Ασσούρ ήταν γνωστή από δύο σημαντικά λατρευτικά κέντρα, τον ναό του Ασσούρ, τοπικού θεού που ήταν ο θεός του πολέμου και η προσωποποίηση της βλάστησης και της γονιμότητας και το ναό της Ιστάρ μιας σημιτικής θεάς του πολέμου και της ευφορίας. Τα σημερινά ευρήματα της πόλης ξεκινούν γύρω απ΄το 2400 π.Χ. και αποκαλύπτουν τη συγγένεια του πολιτισμού των Ασσυρίων με τον πολιτισμό των Σουμμερίων και των λαών της κάτω Μεσοποταμίας. Είναι άγνωστη η προέλευση των κατοίκων της που δημιούργησε αυτό το βασίλειο και παρόλο που δεν ήταν Σημίτες δέχτηκαν από νωρίς τη επίδραση των γειτονικών Σουμέριων, των Σημιτών, των Βαβυλωνίων και άλλων φυλών της Μεσοποταμίας. Μια πρόσφατη εικασία λέει ότι πρόκειται για το ίδιο έθνος, το οποίο αποτελούνταν από δυο φυλές, τους Ασσύριους και Βαβυλώνιους και κάθε μια από τις δύο πήρε το όνομά της από τις αντίστοιχες πόλεις.
Αυτό το ασσυριακό Βασίλειο-κράτος αναπτύχθηκε γύρω από 4 πόλεις που χτίστηκαν κοντά στον τίγρη ποταμό και στους παραπόταμούς του. Την Ασσούρ, τα Άρβηλα, το Καλάχ και τη Νινευή που θεωρείται η πιο αρχαία Πόλη (7.000 π.Χ.). Το 2.325 π.Χ. μια σημιτική δυναστεία ιδρύει την αυτοκρατορία του Ακκάδ και οι Ασσύριοι αναγνωρίζουν την κυριαρχία της, μιλώντας την ίδια γλώσσα με αυτούς. Όταν καταλύεται το Ακκαδικό κράτος γύρω στο 2200 π.Χ. η Ασσυρία γίνεται και πάλι ένα μικρό ανεξάρτητο βασίλειο-κράτος και ενσωματώνεται πάλι σε μια νέα αυτοκρατορία που ιδρύθηκε από την 3η δυναστεία της Ουρ (2133-2025 π.Χ.). Η Ασσυριακή αυτοκρατορία πέρασε από πολλές εναλλασσόμενες περιόδους επεκτάσεως και στασιμότητας και γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της τον 9ο ως τον 7ο αι.π.Χ. με αποκορύφωμα τα μέσα της βασιλείας του Ασουρμπανιπάλ, γνωστού ως Σαρδανάπαλου (669-627). Η ασσυριακή αυτοκρατορία καταλύθηκε οριστικά το 612 π.Χ. και οι ασσυριακές πόλεις κατελήφθησαν η μια μετά την άλλη, η Ασσούρ το 614 π.Χ και η Νινευή το 612 π.Χ. με αποτέλεσμα να γκρεμιστούν όλα τα βασιλικά ανάκτορα και άλλα δημόσια κτίρια και δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων να μη μείνει τίποτα από αυτή την αρχαία χώρα όρθιο.


-3-
Ελληνιστική Συρία

Από το 612 π.Χ. και μετά οι νέοι κυρίαρχοι της Ασσυρίας ήταν οι Μήδοι, μετά οι Πέρσες, ακολουθούν οι Έλληνες με τον Μ. Αλεξάνδρο και τέλος από το 64 π.Χ. την καταλαμβάνουν οι Ρωμαίοι. Στην περιοχή της Συρίας μετά το θάνατό του Αλεξάνδρου (323) δημιουργείται το πρώτο Βασίλειο- κράτος των Ελλήνων της δυναστείας των Σελευκιδών. Από τότε αρχίζει η μεγάλη ελληνική παρουσία και η Συρία αποκτά ελληνική κουλτούρα και χρώμα. Η ελληνιστική περίοδος της Δυναστείας των Σελευκιδών ξεκινάει με τον Αντίοχο τον Α' τον Σωτήρα ( 324 - 261 π.Χ. ) και η βασιλεία του θα διαρκέσει από το 281 έως το 261 π.Χ. Πατέρας του ήταν ο Σέλευκος Α' ο Νικάτωρ, πρώην αξιωματικός και επίγονος του Αλεξάνδρου και η μητέρα του η Απάμα από τη Σύγδιανη, κόρη μιας από τις πριγκίπισσες της Ανατολής τις οποίες ο Αλέξανδρος χάρισε στους στρατηγούς του για συζύγους. Το 293 π.Χ. έλαβε από τον πατέρα του τον τίτλο του συμβασιλέως και έγινε σατράπης των Άνω Σατραπειών με έδρα την πόλη Σελεύκεια, δίπλα στον ποταμό Τίγρη.
Τα μετέπειτα χρόνια θα σημαδευτούν από μια περίλαμπρη πορεία και παρουσία του ελληνικού πολιτισμού σ΄όλες τις χώρες της Ανατολής και Αφρικής και όχι μόνο. Καθώς επίσης και από τη δημιουργία πολλών ελληνικών πόλεων με πρωτεύουσα την Μεγάλη Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο και δεκάδες άλλες ελληνικές πόλεις που θα συμβάλουν με την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό σ΄όλες τις κατοπινές εξελίξεις του τότε γνωστού κόσμου. Αλλά συγχρόνως θα σημαδευτούν και από πολεμικές διαμάχες μεταξύ των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου που πρωταγωνιστούν για 300 ολόκληρα χρόνια στην ευρύτερη περιοχή των χωρών και λαών της Συρίας, της Μ. Ασίας, της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου και όχι μόνο. Η Δυναστεία των Σελευκιδών θα τελειώσει ουσιαστικά με τον Αντίοχο Δ' (215 – 164 π.Χ.), την περίοδο 175 – 164 π.Χ. με το προσωνύμιο ο "Επιφανής" που σημαίνει αυτός που φαίνεται, αυτός που είναι πασιφανής.
Από τον Αντίοχο Δ΄τον Επιφανή (175 π.Χ.)αρχίζει μια άλλη περίοδος 100 χρόνων περίπου της δυναστείας των Σελευκιδών με την παρουσία και την απειλή των Ρωμαίων που θα είναι και η τελευταία. Το πραγματικό όνομα του Αντιόχου Δ' ήταν Μιθριδάτης, μετονομάστηκε σε Αντίοχος, μετά την άνοδό του στο θρόνο, ή μετά το θάνατο του μεγαλύτερου αδερφού του, του Αντιόχου Γ΄. Λίγο μετά την ενθρόνισή του, ο Αντίοχος τοποθέτησε στην άδεια θέση του Ανώτατου Ιερέα της Ιερουσαλήμ – την οποία είχε προσαρτήσει στην αυτοκρατορία ο πατέρας του 15 χρόνια πιο πριν – έναν εξελληνισμένο Ιουδαίο ιερέα με το ελληνικό όνομα Ιάσων. Τον αντικατέστησε όμως, το 172 π.Χ. με τον αδερφό του, το Μενέλαο, αφού του υποσχέθηκε μεγαλύτερο φόρο. Για να κερδίσουν όμως την υποστήριξη του Αντιόχου οι αντιμαχόμενοι ιερείς εξελλήνισαν εντελώς την Ιερουσαλήμ, προωθώντας τον ελληνικό πολιτισμό και χτίζοντας ένα γυμνάσιο για ολυμπιακά αθλήματα.
Την πολιτική αυτή του εξελληνισμού, ο Αντίοχος την ακολούθησε και αλλού και υπήρξε o αναστηλωτής πολλών ιερών χώρων αφιερωμένων στους ελληνικούς θεούς κατά μήκος της Ανατολικής Μεσογείου – συμπεριλαμβανομένου και του Ναού του Διός στην Αθήνα -, αλλά συγχρόνως προώθησε ενεργά και συστηματικά και τη λατρεία του «εν ζωή ηγεμόνα» όπως την ίδρυσε ο πατέρας του, προβάλλοντας τον εαυτό του σαν «ενσάρκωση του ανώτατου θεού», του Δία. Με τον τρόπο αυτό μετέτρεψε τον ελληνικό πολιτισμό σε πολιτικό εργαλείο επιρροής και διεκδικήσεων για απόλυτη εξουσία. Παράλληλα ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις στα όρια της επικράτειάς του.
Κατά τη διάρκεια μιας απουσίας του Αντιόχου στην Αίγυπτο, η διαμάχη των δύο ιερέων, του Ιάσωνα και του Μενελάου, πήρε μεγάλες διαστάσεις στην Ιερουσαλήμ και το 169 π.Χ. οι υποστηρικτές του προτού μπήκαν στην πόλη και θανάτωσαν όλους τους αντιπάλους τους. Όταν ο Αντίοχος επέστρεψε το 167 π.Χ., μετά από αυτά τα γεγονότα λεηλάτησε την πόλη και την ξαναέχτισε σαν οχυρό των Σελευκιδών. Πολλοί κάτοικοι τότε θανατώθηκαν μέσα στο Ναό και έγιναν πολλές αποτρόπαιες πράξεις που πρόσβαλαν τους Ιουδαίους και η λατρεία τους απαγορεύτηκε και εγκαθιδρύθηκε η λατρεία του Αντιόχου μέσα στο ναό με τη μορφή του Δία. Σαν συνέπεια όλων αυτών ξέσπασε επανάσταση στην πόλη της Ιερουσαλήμ με αρχηγούς τους Μακκαβαίους και κατάφεραν να επανακτήσουν την πόλη και να δημιουργήσουν ένα νέο ανεξάρτητο ιουδαϊκό κράτος.
Στο διάστημα αυτό εν τω μεταξύ Αντίοχος Δ΄ ασθένησε ξαφνικά στην Περσία και άφησε την τελευταία του πνοή το 164 π.Χ. Η βασιλεία του Αντιόχου Δ' υπήρξε η τελευταία περίοδος ακμής της ελληνικής βασιλείας των Σελευκιδών στην Εγγύς Ανατολή και κατά κάποιο τρόπο ήταν και η αρχή του τέλους της, καθώς μετά το θάνατό σαν διάδοχο του άφησε τον γιο του Αντίοχο Ε' τον Ευπάτορα, που ήταν ακόμη σε νηπιακή ηλικία. Ακολούθησε η βασιλεία του Αντίοχου Ε' του Ευπάτωρ (173 – 162 π.Χ.), την περίοδο (164 – 162 π. με το προσωνύμιο "Ευπάτωρ", που σημαίνει αυτός που κατάγεται από ευγενή πατέρα και μετά ακολούθησαν : Οι Δημήτριος Α' Σωτήρ, ο Αλέξανδρος Α' Βάλας, ο Δημήτριος Β' Νικάτωρ, ο Αντίοχος ΣΤ', ο Διόνυσος ο Διόδοτος Τρύφων, ο Αντίοχος Ζ' ο Σιδήτης, ο Αλέξανδρος Β' Ζαβινά, ο Αντίοχος Η' Γρυπός, ο Αντίοχος Θ' Κυζικηνός και τέλος ο Σέλευκος ΣΤ'.

[admin]

Μέρος Δεύτερο

-4-
Ο Πρωτοχριστιανισμός
Η εμφάνιση των Χριστιανικών εκκλησιών

Σ΄αυτό το σταυροδρόμι των τριών πολιτισμών, σ΄αυτή τη μεγάλη δεύτερη οικουμενική Ελλάδα συναντήθηκαν τρεις μεγάλοι πολιτισμοί ο Ευρωπαϊκός, ο Αφρικανικός και ο Ασιατικός. Μια συνάντηση που δεν ήταν πάντα ομαλή, έγινε όμως έτσι, ώστε πέρα από τις όποιες αναστατώσεις που έφεραν στην περιοχή ο ένας κάλυπτε τα όποια κενά του άλλου. Οι τρεις αυτοί πολιτισμοί κατάφεραν να δημιουργήσουν το υπόβαθρο ενός νέου πολιτισμικού κληροδοτήματος στο παγκόσμιο πολιτισμό, που αργότερα θα λάβει – μέσω μιας δεύτερης μεγάλης Ελληνιστικής περιόδου – το όνομα, Πρώιμος Χριστιανικός πολιτισμός.
Αυτή η μεγάλη Ελλάδα της Ανατολής έμελε να παίξει λίγα χρόνια αργότερα μεγάλο ρόλο στα γεγονότα τόσο τα πολιτικά όσο και τα θρησκευτικά που διαμόρφωσαν όλες τις κατοπινές παγκόσμιες εξελίξεις. Όλες οι χώρες της Περιοχής, η Συρία η Φοινίκη(Λίβανος), η Παλαιστίνη, η Μικρά Ασία, η Αίγυπτος με την αρχή της 1ης χιλιετίας μ.Χ. είχαν εξελληνισθεί (με την έννοια της ελληνικής κουλτούρας) και είχαν δημιουργηθεί πλείστες ελληνικές πόλεις με πρώτη πόλη τη Μεγάλη Αντιόχεια στη Συρία και την Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο. Η Αντιόχεια (500.000 κάτοικοι) θα παίξει σημαντικό και πρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με μια άλλη ελληνική πόλη την Έδεσσα που θα γίνει η πρώτη πόλη-κράτος που αναγνώρισε ως επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό. Οι δυο αυτές πόλεις θα συμβάλουν συγχρόνως και στη διαμόρφωση ενός πρωτόγνωρου μοναστικού-ασκητικού κινήματος μέσα στο οποίο θα αντρωθεί και θα ασκητεύσει ο Άγιος Ασκληπιός από την Κυρρούπουλη της Συρίας
Η Αντιόχεια αυτή η μεγάλη ελληνική πόλη - πρωτεύουσα του ελληνισμού της Ανατολής θα σηματοδοτήσει και την εδραίωση της νέας μαρτυρίας της χριστιανικής Εκκλησίας. Εδώ θα βρει η νέα Εκκλησία της Αγάπης του Χριστού το γόνιμο έδαφος για να καρπίσει. Σε μια χώρα που η παρουσία του ελληνικού στοιχείου ήταν διάχυτο σε κάθε γωνιά της γης της. Η Αντιόχεια με τις άλλες ελληνικές πόλεις με την εμφάνιση των πρώτων Χριστιανών υπήρξαν τα πρώτα - μαζί με την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου - κυριότερα κέντρα της νέας χριστιανικής Εκκλησίας. Εδώ πρωταγωνιστούν οι κυριότεροι μαθητές και μάρτυρες της όπως ήταν ο Απόστολος Πέτρος και ο Απόστολος Παύλος, ο Ευαγγελιστής Λουκάς και άλλοι πολλοί μαθητές και απόστολοι του Χριστού. Εδώ συμβαίνουν για έξη αιώνες τα πιο σημαντικά γεγονότα των χριστιανικών εκκλησιών. Η ελληνική παρουσία, η ελληνική κουλτούρα, η ελληνική γλώσσα και η συμβολή των αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών συμβόλων για την κατανόηση της νέας χριστιανικής μαρτυρίας θα είναι για πολλά χρόνια το απαραίτητο και το πιο σημαντικό όχημα για την εδραίωση των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών της Ανατολής.
Η Αντιόχεια της Συρίας αποτέλεσε επίσης και την αφετηρία των ταξιδιών για τη διάδοση της χριστιανικής μαρτυρίας του Παύλου - μέσω του λιμανιού της Σελεύκειας- , προς τη Δύση. Εδώ στην Αντιόχεια της Συρίας θα αρχίσουν και οι πρώτες προστριβές μεταξύ των χριστιανών ελληνιστών Ιουδαίων και των χριστιανών Εθνικών, όπου ο Παύλος, ο Πέτρος και ο Βαρνάβας πήραν για πρώτη φορά διαφορετική θέση. Και η πρώτη αυτή διαμάχη συνεχίστηκε και μετά την 1η Αποστολική σύνοδο (49) με πρόεδρο τον Ιάκωβο με κύρια διαφορά ότι η απόδειξη πίστης συνιστά μόνο η χάρη του Αγίου Πνεύματος και όχι η περιτομή και οι άλλες επιταγές του Μωσαϊκού νόμου. Θέση του Παύλου και το αντίθετο της ήταν η θέση του Πέτρο και των άλλων Αποστόλων.
Στην Αντιόχεια για πρώτη φορά ονομάστηκαν και οι πιστοί του Χριστού, Χριστιανοί (Πράξ. Αποστολ. 11,26). Η ονομασία αυτή λέγεται ότι δεν προήλθε από τους ίδιους τους Χριστιανούς, που αυτοαποκαλούνταν «αδελφοί, μαθητές, πιστοί», ούτε βέβαια από τους Ιουδαίους, για τους οποίους Χριστός σήμαινε Μεσσίας, και επομένως, εάν ονόμαζαν Χριστιανούς τους οπαδούς του Χριστού, θα ομολογούσαν ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας. Έτσι είναι πιθανόν όπως πιστεύουν πολλοί σήμερα ότι οι Έλληνες Εθνικοί (πιστοί του Δία) να ονόμασαν τους οπαδούς του Χριστού Χριστιανούς τους Έλληνες χριστιανούς, ακολουθώντας το συνηθισμένο για την εποχή τύπο (π.χ. Ηρωδιανοί, Καρποκρατιανοί, κ.λ.π.) Υπάρχει επίσης και η εικασία ότι η ονομασία χριστιανοί δόθηκε από τις επίσημες ρωμαϊκές αρχές της εποχής, όταν θέλησαν να ξεχωρίσουν τους πιστούς του Χριστού από τις υπόλοιπες θρησκείες και δοξασίες που υπήρχαν στην πόλη.
Στην Αντιόχεια πάλι σύμφωνα με τους Αντιοχείς, ο Πέτρος έγινε ο πρώτος Επίσκοπος της πόλης, κάτι που αργότερα οδήγησε στην παραδοχή ότι η Εκκλησία της Ανατολής στην Αντιόχεια, έπρεπε να αποκαλείται η «πρώτη Εκκλησία» και όχι η εκκλησία της Ρώμης, επειδή σ΄ αυτήν έγινε για πρώτη φορά ο Πέτρος επίσκοπος. Επίσης η Αντιόχεια ήταν η πόλη, όπου σύμφωνα με την επικρατέστερη σημερινή άποψη, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος έγραψε ευαγγέλιο, στη δεκαετία του 80 – που θεωρείται το πρώτο - και πολλοί από τους πρώτους επισκόπους που μαρτύρησαν στην Ρώμη, ο Ιγνάτιος ο θεοφόρος και άλλοι σημαντικοί θεολόγοι όπως ο Θεόφιλος και Σεραπίων τον 3ο αιώνα μ.Χ. ήταν από την Αντιόχεια
Ο Επίσκοπος Ιγνάτιος στις αρχές του 2ου αιώνα κατά την μεταφορά του στη Ρώμη μέσω της Μικράς Ασίας έγραψε και τις γνωστές επιστολές προς τις εκκλησίες της Εφέσου, της Μαγνησίας, των Τράλλεων, της Φιλαδέλφειας, της Σμύρνης και της Ρώμης. Επιστολές που μ΄ αυτές ξεκίνησε ουσιαστικά και η παράδοση της θεολογικής σχολής της Αντιόχειας, μια από τις σημαντικότερες σχολές μαζί με εκείνη της Αλεξάνδρειας. Μια πόλη που δεν έπαψε και στις τρεις μεγάλες περιόδους της ιστορίας της, την Ελληνιστική περίοδος 300 - 64 π.Χ., την Ρωμαιοκρατία 64 π.Χ. - 325 και την Βυζαντινή εποχή 325 – 637, να συμβάλει και να προκαλεί με τη περίλαμπρη παρουσία της επί 1.000 περίπου έτη μέχρι την πτώση της στην αραβική κυριαρχία.

.
5-
Η σύμμειξη των αρχαίων θεών και ηρώων με την Χριστιανική εκκλησία

Από την αρχή οι χριστιανικές Εκκλησίες δεν απέρριψαν όλα όσα είχαν προέλθει από την ελληνική θρησκευτική λατρεία των Ελλήνων, και είχαν σχέση με τα θρησκευτικά συναισθήματα και άλλα θρησκευτικά σύμβολα, αλλά αντίθετα πάρα πολλά από αυτά τα καθιέρωσαν. Η Αντιόχεια και οι άλλες ελληνικές πόλεις της Συρίας ήταν πόλεις ανοικτές σε πλήθος θρησκειών και η λατρεία για πολλά χρόνια του ελληνικού Τρικκαίου θεού Ασκληπιού και άλλων θεών και ηρώων σ΄όλη τη Συρία είχε ιδιαίτερη απήχηση και πάθος. Από αυτή τη δημοφιλή παρουσία του Ασκληπιού έλαβε το όνομα και ο Άγιος Ασκληπιός αλλά και πάρα πολλοί άλλοι σημαίνοντες επίσκοποι, άγιοι, μάρτυρες, χριστιανοί, χριστιανές και ιεράρχες έφεραν επίσης το όνομα Ασκληπιός και άλλα αρχαία ελληνικά ονόματα και πρωταγωνίστησαν μετά τους πρώτους διωγμούς των χριστιανών της Ιερουσαλήμ, δηλαδή μετά το 34 μ.Χ..
Η Αντιόχεια ήταν μια πόλη με πλούτο αρχαίων Ιερών και Ναών και ήταν ίσως η μοναδική πόλη αφιερωμένη σε τέσσερις θεούς, και ήταν φυσικό επόμενο να παραμένει για πολλούς αιώνες αλλά και να εξελίσσεται σε μέγα θρησκευτικό κέντρο καταλήγοντας πολύ σωστά στην επωνυμία : Θεούπολις. Όπως στη πολιτισμική διαδρομή, έτσι και στη θρησκευτική της διαδρομή, η Αντιόχεια, έγινε δέκτης των μεγαλύτερων θρησκευτικών κινημάτων του τότε κόσμου και εξελίχθηκε στη συνέχεια σε μέγα θεολογικό φάρο. Στο έδαφος της Συρίας πρωταγωνίστησαν τρεις μεγάλες Θρησκείες : Η Ανθρωπόμορφη Ιδεατή των Ελλήνων, ο Μιθραϊσμός ή Ζωροαστρισμός της Ασίας, και ο Μεσσιανισμός ή Ιουδαϊσμός των Ιουδαίων και δημιούργησαν εκείνο το αναγκαίο εξελικτικό υπόβαθρο του Πρωτοχριστιανισμού που θα επαναληφθεί για μια ακόμη μια φορά, με τη στήριξη της πιο νεότερης θρησκείας, του Μουσουλμανισμού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύμμειξης των παραπάνω θρησκειών, αποτελεί και η κοινή «σπήλαιο-θεό-γέννηση», τόσο του Διός, όσο και του Μίθρα και που μυθολογούμενη η προφορικά εξιστορούμενη πέρασε και στη γέννηση του Θεανθρώπου, στους θρησκευτικούς ύμνους του Χριστιανισμού, με κάποιες προσθήκες εκ του Ιουδαϊσμού (π.χ. « …παιδίον νέον» -προφητεία της Π.Δ.). Και είναι τόσο χαρακτηριστικό αυτό αφού πουθενά δεν αναφέρεται το «σπήλαιο» στα κείμενα των ιερών Ευαγγελίων. Άλλο επίσης παράδειγμα είναι και οι ονομασίες των χριστιανικών εορτών στο πληθυντικό κατ΄ απομίμηση εκείνων των Ελλήνων (Χριστούγεννα, Θεοφάνια, Εισόδια κλπ – Διονύσια, Ελευσίνια, Παναθήναια κλπ), η μεταφορά περικοπών των αρχαίων ύμνων (π.χ. «Ώ γλυκύ μου Έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο» των Ελευσίνιων μυστηρίων πέρασε αυτούσιο στη γ’ στάση των Εγκωμίων της Μ. Παρασκευής). Η μεταφορά άλλων ύμνων τροποποιημένων όπως εκείνο του Απόλλωνα που μετονομάστηκε ως Επιλύχνιος ύμνος - ο αρχαιότερος ύμνος του Χριστιανισμού, γνωστότερος ως «Φως ιλαρόν …» κλπ. για να καταλήξει (η σύμμειξη αυτή) στη «συνέχεια της ιερότητας των τόπων» με την ανέγερση των νέων ναών επί των αρχαίων και πολλές φορές με τα ίδια ιερά δομικά υλικά και τεχνοτροπία.
Άλλο χαρακτηριστικό της σύμμειξης ήταν οι ομοιότητες μεταξύ των ελληνικών ηρώων και των ηρωΐδων και των χριστιανικών Αγίων που ήταν συχνά εντυπωσιακές. Οι ελληνικοί ήρωες και οι χριστιανοί Άγιοι ήταν κοντά στους κοινούς ανθρώπους και οι δύο παρουσίασαν θαύματα και κλήθηκαν για να υπερασπίσουν τις πόλεις τους ή τα κράτη τους. Τα λείψανα και των δύο μεταφερόντουσαν από μέρος σε μέρος, άλλοτε γιατί ήταν για να βοηθήσουν στην υπεράσπιση μιας πόλης ή μιας μικρής κωμόπολης και απ΄ άλλες φυσικές καταστροφές. Διάφορες χριστιανικές προσωπικότητες, όπως οι στρατιωτικοί Άγιοι Δημήτριος, Γεώργιος και η Θεοδώρα, πήραν τη θέση του Ηρακλή, του Ασκληπιού, του Ποδαλείριου ή άλλων ελληνικών ημίθεων. Επίσης ήταν το ίδιο διαδεδομένη όταν οργανώθηκαν σε θρησκεία οι χριστιανικές εκκλησίες η πρακτική για τους πιστούς όπως ήταν και στην ελληνική αρχαιότητα να φιλούν τις εικόνες και τα αγάλματα των ημίθεων, έτσι ακριβώς έγινε αργότερα και συνήθεια στις εκκλησίες για τους χριστιανούς πιστούς να φιλούν τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, και των διάφορων Αγίων.
Ο Κικέρωνας μας αναφέρει ότι στον όμορφο ναό του Ηρακλή στην ελληνική πόλη - κράτος Άκραγα (Akragas) στη Σικελία υπήρξε μια όμορφη εικόνα χαλκού του Ηρακλή. Εκεί οι άνθρωποι στον Άκραγα αγαπούσαν τόσο βαθειά το άγαλμα, που όχι μόνο το άγγιζαν με τα χέρια τους και προσέφεραν τις ευχαριστίες και τις προσευχές τους, αλλά το φιλούσαν τόσο πολύ ώστε το στόμα και το πηγούνι του αγάλματος έγιναν όπως και πολλές εικόνες στους χριστιανικούς ναούς. Και δεν είναι υπερβολή για αυτούς τους λόγους που λένε ότι χριστιανικές εκκλησίες κατά πρώτο λόγο, εξασφάλισε μια σταθερή θέση εκεί μόνο όπου υπήρχαν Έλληνες και η πλειοψηφία των ελληνικών πόλεων έδωσε τους περισσότερους Έλληνες χριστιανούς επισκόπους επειδή οι πόλεις αυτές είχαν ισχυρό και καλλιεργημένο ελληνικό πληθυσμό. -βάπτισμα.

[admin]

..

-6-

Αν η παρουσία της ελληνικής κουλτούρας και της ελληνικής γλώσσας βοήθησε στη διάδοση και στην εδραίωση της Εκκλησίας του Χριστού, άλλο τόσο βοήθησε και ο χώρος της Συρίας που ήταν διάσπαρτος από ελληνικά ιερά και Ασκληπιεία που είχαν έρθει από την Ελλάδα και από την Θεσσαλική Τρίκκη με πολλούς Ασκληπιάδες ιερείς. Από τα πρώτα χρόνια της Δυναστείας των Σελευκιδών σ΄όλες τις μεγάλες πόλεις τόσο της Μικράς Ασίας, της Συρίας όσο και της Αιγύπτου υπήρχαν μεγάλα Ασκληπιεία, όπως της Παλμύρας της Αντιόχειας, των Αιγών, της Εφέσου των Σάρδεων, της Περγάμου, της Λαοδικείας της Αλεξάνδρειας κ. ά. και οι ναοί του Τρικκαίου σωτήρα θεού Ασκληπιού τους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας του Χριστού ήταν διάσπαρτοι σε όλη τη χώρα. Οι ίδιοι αυτοί ναοί φιλοξένησαν αργότερα και τους πρώτους χριστιανικούς ναούς
Η Λατρεία του Ασκληπιού ήταν συνδεδεμένη με τις αρχαίες παραδόσεις των γηγενών λαών της Συρίας με επικεφαλής τον σωτήρα Ασκληπιό που αποτελούσε μια μεγάλη λατρευτική θεότητα και απολάμβανε τις τιμές ενός Αγίου θεραπευτή θεού και προστάτη της υγείας. Από αυτή τη μεγάλη λατρευτική παράδοση του σωτήρα Ασκληπιού προέρχεται και η οικογένεια του Όσιου-Αγίου Ασκληπιού εκ Κύρρου Συρίας που πιθανότατα ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας γιατί η λατρεία των ελληνικών ηρώων συγκηνούσε και είχε απήχηση κατά πρώτον στους ευγενείς και πλούσιους και τους καλλιεργημένους ανθρώπους της ελληνιστικής Ανατολής.
Η λατρεία του Ασκληπιού βοήθησε επίσης πολύ στην εδραίωση της πρώτης Εκκλησίας του Χριστού και του Πρωτοχριστιανισμού με την κατανόηση των νέων χριστιανικών συμβόλων όπως ήταν π.χ. η θρησκευτική λατρεία προς το ζώο, που θυσιαζόμενο αντιπροσώπευε την ίδια την κατοικία του Θεού. Όταν ο πιστός έτρωγε το θυσιασμένο ζώο ενώνονταν με το Θεό και έτσι επιτύγχανε μια κατάσταση θέωσης. Η επιθυμία του πιστού να γίνει τέλειος σαν τον Θεό, και να επιτύχει τη θέωση, ήταν με την πλατωνική έννοια στην ελληνιστική περίοδο και οι προσευχές προς τον Θεό και ειδικά προς τον σωτήρα Ασκληπιό, ικέτευαν και απευθύνονταν να μεσολαβήσει ο Ασκληπιός και για τη θέωση και τελείωση του πιστού. Αν και η έννοια της θέωσης στην ανατολική χριστιανική θεολογία είχε αναπτυχθεί με διαφορετική έννοια εντούτοις υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ των αρχαίων ελληνικών και των χριστιανικών δοξασιών και στο επίπεδο της θρησκευτικότητας των δύο περιόδων, όπως π.χ. δεν ήταν ασυνήθιστο πράγμα στην αρχαία Ελλάδα να βρει κανείς τη πίστη και στον πιο αμόρφωτο πιστό των δεισιδαιμονιών έτσι και στο χριστιανικό κόσμο της Ανατολής δεν ήταν ασυνήθιστο πράγμα να βρει κανείς, δίπλα στη βαθιά και υψηλή θεολογία, τις πιο χαμηλές μορφές θρησκευτικότητας.
Είναι γνωστό ότι η υψηλότερη εκδήλωση της θεότητας στην αρχαία Ελλάδα εμφανίστηκε όταν υπηρέτησε την θεϊκή καλοσύνη και τη φιλανθρωπία και όχι τη δύναμη και την κρίση. Επίσης και σ΄ ένα μεγάλο μέρος της θρησκευτικής σκέψης της χριστιανικής Ανατολής, η φιλανθρωπία ή έννοια της αγάπης για τον άνθρωπο, θεωρήθηκε η πρώτη και η υψηλότερη των ιδιοτήτων του Θεού. Όπως και οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν από νωρίς για την ευγένεια και τη φιλανθρωπία ενός Θεού Σωτήρα, με μια έννοια που επαναλαμβάνεται σε μια επωδό της βυζαντινής υμνογραφίας. Έτσι και το «Σωτήρα» (Soteria), ή η σωτηρία, ήταν για τα ελληνικά θρησκευτικά πρόσωπα ένα φυσικό και πνευματικό γεγονός. Η βυζαντινή χριστιανική θρησκεία (της ελληνιστικής ορθοδοξίας) ανέπτυξε το μυστήριο του ιερού μύρου και άλλων υπηρεσιών ως μέσο ψυχοσωματικής θεραπείας. Η εγκοίμηση ή ο ύπνος που ήταν μέρος ενός θεραπευτικού μέσου και γινόταν στους ναούς του Ασκληπιού για θεραπευτικούς λόγους με τα θεία όνειρα, το ίδιο γινόταν και τη βλέπουμε και στη χριστιανική παράδοση που ασκήθηκε ευρέως στις χώρες όπου η βυζαντινή θρησκευτικότητα ήταν διαδομένη με τα ίδια θεραπευτικά όνειρα κοίμησης μέσα στους χριστιανικούς ναούς.
Ο Θεοδώρητος(Theodoret) ο επίσκοπος της Κύρρου (Cyrrhus) που υπό την προστασία του ήταν ο Άγιος Ασκληπιός αφήνει να υπονοηθεί στη εκκλησιαστική ιστορία που συνέγραψε, ότι η Εκκλησία υιοθέτησε ορισμένες λατρευτικές πράξεις προκειμένου να ικανοποιηθούν μερικές από τις βασικότερες ψυχολογικές ανάγκες των πιστών της. Μιλά για την παράδοση των αγίων και των μαρτύρων, οι οποίες παρομοιάστηκαν με τις τιμές που απολάμβαναν και οι αρχαίοι ήρωες και ημίθεοι όπως ήταν ο Ηρακλής (Herakles), ο Ασκληπιός (Asclepius), ο Μαχάων (Machaon) και αρκετοί ακόμα. Ο Martin Nilsson, ένας από τους πιο συστηματικούς μελετητές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, γράφει ότι «η λατρεία των ηρώων πήρε χριστιανική ενδυμασία και επέζησε με την ίδια σχεδόν μορφή, εκτός από το ότι οι Μάρτυρες και οι Άγιοι αυτή τη φορά ξεπέρασαν τους ήρωες».

Συνεχίζεται.

..

[admin]

..

-7-

Η Εκκλησία του Χριστού στην Έρημο

Σ΄όλη αυτή την εξελικτική διαδικασία εδραίωσης των χριστιανικών εκκλησιών και του Πρωτοχριστιανισμού η Αντιόχεια της Συρίας αποτέλεσε ένα πυρακτωμένο καμίνι που σφυρηλάτησε τη νέα μαρτυρία του Χριστού και όπως ήταν φυσικό εδώ παρουσιάσθηκαν και οι πιο ακραίες θρησκευτικές τάσεις λατρείας, πίστης, μαρτυρίας και για πολλά χρόνια πεδίο των πιο ακραίων αναμετρήσεων μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών δοξασιών αλλά και των μεγάλων θεολογικών αναζητήσεων, και των αντιθέσεων των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών και του πρώτου χριστιανισμού της Ανατολής. Σ΄ αυτό το πυρακτωμένο καμίνι, ο Άγιος Ασκληπιός έμελε να καταθέσει και τη δική του χριστιανική μαρτυρία σε ένα αθλητικό αγώνισμα αντοχής και πάθους, σε μια εποχή όπου η χριστιανική μαρτυρία δεν ήταν ακόμη εύκολη υπόθεση παρ΄ότι από το 323 Ο Κωνσταντίνος έδωσε ένα νέο καθεστώς ανεξιθρησκίας και το 387 ο Θεοδόσιος επισημοποίησε τον χριστιανισμό ως κυρίαρχη θρησκεία της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Σ΄αυτό το πρώτο λίκνο των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών και αργότερα του χριστιανισμού (Συρία-Αίγυπτος) αναπτύχθηκαν και πολλές έντονες αντιθέσεις τόσο μεταξύ των ίδιων των χριστιανικών εκκλησιών από τα πρώτα χρόνια, όσο και μεταξύ των «εθνικών» (πιστοί του Δία) αλλά και άλλων πιστών διαφόρων άλλων θρησκειών και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ένα μεγάλο μέρος χριστιανικών εκκλησιών ήδη από τα μέσα του 4ου αι. αρχίζουν να οργανώνονται και να διαδραματίζουν και κάποιο πολιτικό ρόλο. Ολόκληρη η Συρία κατά το 4ον και 5ον αιώνα ταράζεται από θρησκευτικές αντιθέσεις και θεολογικές διαμάχες και εκκλησιαστικές αντιθέσεις μεταξύ των τοπικών εκκλησιών και επισκοπών. Αιτία, οι διαφορετικές χριστιανικές προσεγγίσεις και ερμηνείες τόσο των Ιερών προσώπων όσο και για διάφορα άλλα δευτερεύοντα ζητήματα λατρείας και εορτών των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών και του (υπό εξέλιξη) χριστιανισμού που πολλές φορές ενισχύονταν κι από πολιτικές και ηγετικές φιλοδοξίες που σκοπό είχαν την κυριαρχία διαφόρων περιοχών των έλεγχο των τοπικών χριστιανών επισκόπων και των διάσπαρτων χριστιανικών εκκλησιών σ΄όλο τον χώρο της Ανατολής και της Δύσης.
Όλα αυτές οι αντιθέσεις διέκοψαν την καθολική ενότητα των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών και αργότερα του Πρωτοχριστιανισμού της Χριστιανικής Ανατολής (με κύριο χαρακτηριστικό τον ελληνιστικό χαρακτήρα της) με αποτέλεσμα να πορευτούν παράλληλα σε διαφορετικούς δρόμους πολλές πρωτοχριστιανικές Εκκλησίες. Μετά το σταμάτημα των αυτοκρατορικών διωγμών και τη φιλοχριστιανική πολιτική του Κωνσταντίνου και στη συνέχεια τη μετατροπή του επισκόπου ορισμένες φορές με συμπεριφορά ενός υψηλού προσώπου κρατικού υπαλλήλου που ακολούθησε μετά τον 4ον αιώνα όλη αυτή η μεταβολή σιγά-σιγά οδήγησε πολλές χριστιανικές εκκλησίες να εκδηλώσουν κι ένα πρώιμο «πολιτικό χριστιανισμό».
Οι Σύνοδοι των Χριστιανικών Εκκλησιών προσπάθησαν να λύσουν τα εκάστοτε προβλήματα που ενέκυπταν μεταξύ των χριστιανικών εκκλησιών, αλλά οι νέες σχέσεις κράτους = (Ρωμαϊκή αυτοκρατορία) και χριστιανικών εκκλησιών περιέπλεκαν πολλές φορές τις αντιθέσεις. Αποτέλεσμα άλλες χριστιανικές εκκλησίες και πολλοί χριστιανοί πολλές φορές να συμπιεσθούν και να καταφύγουν στην Έρημο, όπως έκανε και ο Άγιος Ασκληπιός. Άλλες Πρωτοχριστιανικές εκκλησίες (συριόφωνες, αιγυπτιακές, ιρανικές κ.ά) ακολούθησαν η κάθε μια ένα δικό τους δρόμο χριστιανικής πορείας και μαρτυρίας και υπό την επήρεια της ελληνιστικής κουλτούρας. Και πολλές άλλες ήδη από τον 4 ον 5ον διαμόρφωσαν, ενίσχυσαν και οργάνωσαν στη συνέχεια τις πρώτες οργανωμένες (Ορθόδοξες ελληνιστικές - με την έννοια της κουλτούρας -) χριστιανικές εκκλησίες.
Αυτή η πρώτη μεγάλη κρίση του εκκλησιαστικού σώματος των χριστιανικών εκκλησιών της Ανατολής με επίκεντρο την Αντιόχεια, και την Αλεξάνδρεια. και άλλες μικρότερες πόλεις σηματοδοτείτε - εκτός από τη πορεία των ξεχωριστών χριστιανικών εκκλησιών - και από ένα με μεγάλο κύμα αναχωρητισμού και μοναχισμού και ακραίου πολλές φορές ερημιτισμού που εξαπλώνεται σιγά - σιγά προς Βορά και Νότο, και Ανατολή και φτάνει κάποια στιγμή και Δύση μέχρι το Άγιο Όρος και τα Μετέωρα. Αυτό το μεγάλο κίνημα αναχωρητισμού ακολούθησε και ο Άγιος Ασκληπιός εν μέσω όλων αυτών των αντιθέσεων, αμφισβητήσεων, κρίσεων, διαιρέσεων, διαφωνιών των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών και του Πρώιμου ανατολικού χριστιανισμού.

Συνεχίζεται.
..