.............
θέλετε μια πόλη που πρώτα χτίζεται και μετά πολεοδομείται,
Θέλετε μια πόλη που γκρεμίζει τα μνημεία της και στη θέση τους χτίζει πολυκατοικίες,
θέλετε μια πόλη που μπαζώνει τα ρέματά της, και μετατρέπει τα πάρκα της σε πάρκινγκ.
Θέλετε μια πόλη που στενεύει τα πεζοδρόμιά της για να δημιουργήσει χώρους στάθμευσης,
Τότε δεν έχετε παρά να εκλέξετε πάλι τους ίδιους που χρόνια τώρα σας κοροϊδεύουν και έχουν μετατρέψει την ιστορική μας πολη σ΄ένα καινούργιο εφιάλτη όπου κυριαρχεί μόνο το χρήμα, αλλά χάνεται όταν χρειάζεται για να δημιουργηθούν ελεύθεροι χώροι, όπου κυριαρχεί το χρήμα, αλλά όταν χρειάζεται, χάνεται η πλατεία της ΔΕΗ και το 6ο Δημοτικό σχολείο
Όπου η βιωσιμότητα των δημόσιων χώρων μετριέται με την εμπορευματική τους αξία, όπου κυριαρχεί η έννοια της κατεδάφισης και όχι της διατήρησης,
όπου ο χώρος αποτελείται μόνο από ένα άθροισμα ιδιωτικών χώρων και ό,τι μένει ανάμεσα τους γίνεται δρόμος και όλοι αυθαιρετούν.
Η πολιτική μετατρέπεται σε διαχείριση.
Η δημοκρατία γίνεται μια περιττή πολυτέλεια και ο πολίτης ασφυκτιά και αισθάνεται ανασφαλής και μόνος προσπαθώντας να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που του επιβάλλει να υιοθετήσει τις αξίες του.
Μια πόλη που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε μεγάλο βαθμό χωρίς σχέδιο, χωρίς υποδομές, χωρίς δημόσιους χώρους, χωρίς τις συλλογικότητες εκείνες που θα μπορούσαν να αντιστρέψουν την εικόνα αλλά και την ποιότητα ζωής και που θα έκαναν τα Τρίκαλα μια πόλη φιλική στους κατοίκους της και στους επισκέπτες.
Μία πόλη που σήμερα πασχίζει να αλλάξει το πρόσωπό της, να γίνει μια πόλη «σαν όλες τις άλλες» κρύβοντας και καταστρέφοντας ότι από το παρελθόν της την κάνει να ντρέπεται ή αδυνατεί να αξιολογήσει και επιχειρώντας να προβάλλει στο έπακρο παλιά και νέα κειμήλια που θεωρεί σημαντικά και που μπορούν να «πουλήσουν».
Όπως κάθε νεόπλουτος κάνει!
Πίσω όμως από την κουρτίνα κρύβονται η φτώχεια και ο πλούτος, η αδυναμία ή η δύναμη να διαμορφώσουμε τον χώρο της καθημερινής μας διαβίωσης,
να τον μοιραστούμε με άλλους,
να τον αποσπάσουμε από άλλους ή για άλλους που τον έχουν ανάγκη.
Η καταπάτηση της γης,
η οικοδόμηση στις άκρες των ποταμών,
η κάλυψη των ρεμάτων γίνεται όχι τυχαία ή από αμέλεια αλλά με πολιτικό σχεδιασμό.
Η κυριαρχία του ιδιωτικού αυτοκινήτου εις βάρος των μέσων μαζικής μεταφοράς,
των πεζών,
των ποδηλάτων,
ελεύθερων χώρων είναι επίσης πολιτική άποψη.
Η όλο και μεγαλύτερη εγκατάλειψη των δημόσιων υπαίθριων χώρων στα Τρίκαλα και η παραχώρησή τους σε ιδιώτες για να τους λειτουργούν, αποτελεί ένα από τα τελευταία πολιτικά πισωγυρίσματα της εποχής μας.
Η συστηματική καταστροφή των αρχαίων και νεότερων μνημείων, όπου αυτά μπαίνουν εμπόδιο στην κερδοσκοπία της γης, δεν γίνεται από άγνοια.
Σχεδιάζεται από ορισμένα πολιτικά επιτελεία, πριν αναλάβουν τη βρώμικη δουλειά της υλοποίησης ορισμένοι τεχνοκράτες.
Αγνοούν σκόπιμα ότι δεν κτίζουμε στις κορυφές των λόφων,
ότι δε γεμίζουμε τις όχθες του Ληθαίου με ξύλινες κακόγουστες προκυμαίες,
ότι δε φράζομε τον Αγιαμονιώτη,
ότι δεν γκρεμίζουμε ίχνη μνήμης,
ότι δεν πατάμε πάνω στα άγια κόκαλα της γιαγιάς και του παππού μας.
Οι αιτίες όμως για όλα αυτά έχουν όνομα: είναι η απαξίωση και ο χλευασμός της πολιτικής, η υπεροψία της εξουσίας απέναντι στους πολίτες, ο κεκλεισμένων των θυρών πολεοδομικός σχεδιασμός και η ανά πάσα στιγμή παραβίασή του, η πλήρης απουσία περιβαλλοντικού σχεδιασμού.
Αλλά, η απάντηση σε όλα αυτά έχει όνομα:
Χρειάζεται επειγόντως μια ευρεία κοινωνική συνείδηση, επιθετική απέναντι σε αυτό το νέο πολιτικό τοπίο.
Είναι ανάγκη να αντισταθούμε, γιατί πωλείται ο Δημόσιος χώρος, «αξιοποιούνται» τα ιερά και τα όσια,
καταστρέφεται ότι απόμεινε από φυσικό ή ιστορικό περιβάλλον.
Βασικές εκτάσεις της πόλης αποχαρακτηρίζονται κάτω από συνοπτικές διαδικασίες και στη συνέχεια καταπατούνται, μεγάλες εκτάσεις και παραχωρούνται για να έρθουν οι πολυπόθητες «μεγάλες επενδύσεις».