OMIOPATHITIKH

[admin]

H ομοιοπαθητική στις μακροχρόνιες ή αθεράπευτες παθήσεις


Η ομοιοπαθητική είναι πλέον γνωστή σαν η θεραπεία για τις δύσκολες παθήσεις, γι' αυτές που ταλαιπωρούν τον άρρωστο για χρόνια πολλά ή και για ολόκληρη τη ζωή του.
Οι άρρωστοι που δεν μπορούν να βρούν ανακούφιση σ' αυτές τις παθήσεις, αφού επισκεφτούν πρώτα όσους ειδικούς γνωρίζουν και εξαντλήσουν τις γνωστές θεραπείες, επιλέγουν στο τέλος και την ομοιοπαθητική, όχι τόσο γιατί την εμπιστεύονται εξ αρχής, αλλά γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Αυτό αποτελεί μια δυσκολία για την ομοιοπαθητική, αλλά ταυτόχρονα και την απόδειξη της θεραπευτικής ικανότητάς της "στα πιο δύσκολα"!
Μπορεί στην αρχή οι ασθενείς να έρχονται γιατί δεν έχουν πλέον άλλη επιλογή (οι ειδικοί τους είπαν ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο), όταν όμως διαπιστώσουν ότι θεραπεύονται, τότε την προτείνουν ενθέρμως και στους άλλους, φίλους ή γνωστούς, που υποφέρουν από παρόμοιες παθήσεις. Στους θεραπευμένους ασθενείς οφείλει κυρίως την τόσο μεγάλη διάδοσή της η ομοιοπαθητική, αυτούς που έγιναν καλά από τις λεγόμενες χρόνιες ή ανίατες παθήσεις.
Τα γνωστά φάρμακα αλλά και οι χειρουργικές επεμβάσεις είναι σχεδιασμένα να επιδρούν μόνο σε ένα όργανο ή μία λειτουργία του οργανισμού που θεωρούμε ότι πάσχει. Αν πάσχουν πολλά όργανα ή λειτουργίες χρειάζονται πολλά φάρμακα και χειρουργικές επεμβάσεις, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Η ομοιοπαθητική θεραπεύει διαφορετικά: κάνει ολόκληρο τον οργανισμό πιο υγιή, και γι' αυτό βελτιώνονται όλες οι παθήσεις του αρρώστου με το ίδιο ένα την κάθε φορά φάρμακο. Οταν ολόκληρος ο συγκεκριμένος άνθρωπος γίνει πιο υγιής, τότε όλες οι λειτουργίες του που πάσχουν, ψυχικές και σωματικές, βελτιώνονται, ισορροπούν και σταματούν να πάσχουν.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι φυσικές ουσίες του περιβάλλοντος, φυτικής, ζωικής ή ορυκτής προελεύσεως, που χορηγούνται σε τόσο απειροελάχιστες δόσεις που δεν έχουν καμία παρενέργεια ποτέ και σε κανέναν άνθρωπο.
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο που χορηγείται σε κάθε άρρωστο επιλέγεται με βάση τον τρόπο λειτουργίας όλου του οργανισμού του, ψυχικά και σωματικά, γι' αυτό και η εξέταση του ασθενούς διαρκεί πολύ ώρα. Για τον ίδιο λόγο, αν επιλέξουν την ομοιοπαθητική δέκα ασθενείς που πάσχουν όλοι από ημικρανίες, στον καθένα από αυτούς θα χορηγηθεί διαφορετικό φάρμακο, γιατί ο οργανισμός του καθενός έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο λειτουργίας και τα δικά του άλλα προβλήματα υγείας, αλλά και τα ιδιαίτερα στον κάθε ξεχωριστό άρρωστο χαρακτηριστικά που έχουν οι δικές του ημικρανίες, π.χ δεξιά ή αριστερά, κάθε 3 ή κάθε 30 μέρες, χειρότερα στον ήλιο ή στο κρύο, το πρωί ή το απόγευμα κ.λπ..
Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι έτσι απολύτως εξατομικευμένη για τον κάθε συγκεκριμένο ασθενή και για όλα τα προβλήματά του, γι' αυτό και δεν μπορεί να απαντηθεί η συνήθης ερώτηση "τι φάρμακο δίνετε στους πονοκεφάλους". Στον κάθε συγκεκριμένο άρρωστο που πάσχει από πονοκεφάλους θα χορηγηθεί εκείνο το ομοιοπαθητικό φάρμακο που ταιριάζει στο δικό του οργανισμό, που έχει το συγκεκριμένο είδος πονοκεφάλων και τις συγκεκριμένες και χαρακτηριστικές γι" αυτόν άλλες παθήσεις ή προβλήματα.
Η ομοιοπαθητική λέγεται ολιστική ιατρική γιατί κάνει ολόκληρο τον οργανισμό πιο υγιή, με το ίδιο ένα (την κάθε φορά) φάρμακο. Αυτό έχει σαν συνέπεια και οι τωρινές του παθήσεις να θεραπεύονται αλλά και να κινδυνεύει λιγότερο να αρρωστήσει μελλοντικά, αφού σαν οργανισμός έχει γίνει υγιέστερος ολόκληρος.
Επειδή το ομοιοπαθητικό φάρμακο θεραπεύει ολόκληρο τον οργανισμό στον οποίο χορηγείται, γι' αυτό το λόγο δεν υπάρχουν ειδικότητες στην ομοιοπαθητική. Παρ' ότι ο κάθε γιατρός μπορεί να έχει μία ειδικότητα στην κλασική ιατρική, εντούτοις με την ομοιοπαθητική μπορεί να αντιμετωπίζει εξίσου καλά οποιαδήποτε πάθηση, είτε αυτή ανήκει στην ειδικότητά του της κλασικής ιατρικής είτε όχι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αγγλία υπάρχουν πέντε (5) ομοιοπαθητικά νοσοκομεία ενταγμένα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας.
Η ομοιοπαθητική είναι κατάλληλη για όλες τις ηλικίες και για τις πιο δυσκολοθεράπευτες παθήσεις όπως το άσθμα, οι αλλεργίες, τα συχνά κρυολογήματα στα παιδιά και τους ενήλικες, οι ημικρανίες, η κολίτιδα, το έλκος, οι φοβίες, η κατάθλιψη, η νευρογενής ανορεξία, το έκζεμα, η ψωρίαση, η δυσμηνόροια, άλλα γυναικολογικά προβλήματα κ.λπ..
Η έλλειψη παρενεργειών, το χαμηλό κόστος των φαρμάκων, η καταλληλότητα για όλες τις ηλικίες και για τις περισσότερες από τις σοβαρές παθήσεις που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο σήμερα, καθιστούν τη σύγχρονη ομοιοπαθητική μια επιλογή με ανεκτίμητες δυνατότητες προσφοράς.

του Βαγγέλη Ζαφειρίου
(νευρολόγος - ψυχίατρος, "Ελληνική Ομοιοπαθητική Ιατρική")

[admin]

Ομοιοπαθητική Ιατρική

ομοιοπαθητική είναι μια νέα ιατρική μέθοδος για την αντιμετώπιση των ασθενειών, που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη θεραπευτική. Ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που διατύπωσε τις βασικές αρχές της, αλλά ο Γερμανός Σαμουήλ Χάνεμαν ήταν αυτός που την ανήγαγε σε επιστήμη. Η ομοιοπαθητική απευθύνεται σε κάθε πάσχοντα οργανισμό, ανεξάρτητα από την πάθηση, αλλά ο τομέας που η προσφορά της είναι μοναδική, είναι οι χρόνιες παθήσεις, που είναι δύσκολο να θεραπευτούν με την κλασσική ιατρική.
Η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει τον άρρωστο ως ένα οργανισμό που έχει διαταραχθεί στο σύνολό του, και όχι μόνο σε ένα ή δύο συγκεκριμένα όργανα. Συνεργάζεται αρμονικά με όλες τις ιατρικές ειδικότητες.
Χρησιμοποιεί φυσικές θεραπευτικές ουσίες που βοηθούν τις αμυντικές διεργασίες του οργανισμού. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ακίνδυνα, δεν προκαλούν παρενέργειες και γι' αυτό δίνονται άφοβα σε βρέφη και παιδιά. Σε όλη την ιστορία της ομοιοπαθητικής (200 χρόνια περίπου), κανένα φάρμακό της δεν έχει αποσυρθεί λόγω παρενεργειών.
Οι αρχές της ομοιοπαθητικής
Οι βασικοί νόμοι της ομοιοπαθητικής είναι:
• Ο νόμος των ομοίων
• Ο νόμος της κατεύθυνσης της θεραπείας
• Ο νόμος του ενός φαρμάκου
• Ο νόμος της ελάχιστης δόσεως
Ο νόμος των ομοίων
Οι σκέψεις που οδήγησαν τον Χάνεμαν στη διατύπωση αυτού του νόμου, ήταν οι εξής:
• Κάθε σύμπτωμα ή σύνολο συμπτωμάτων δεν αντιπροσωπεύει αυτή καθεαυτή την ασθένεια, αλλά είναι η αντίδραση του αμυντικού μηχανισμού που κινητοποιείται για να εξουδετερώσει μια νοσογόνο επίδραση. Ο νοσογόνος αυτός παράγοντας μπορεί να είναι ειδικός, όπως βακτηρίδια, μικρόβια, ιοί, ή μη ειδικός, όπως οι κλιματολογικές αλλαγές, η ρύπανση του περιβάλλοντος, διανοητικά ή ψυχικά στρες, κ.λ.π.
• Τα συμπτώματα είναι η καλύτερη δυνατή αντίδραση του οργανισμού και αυτά τα συμπτώματα είναι το μέσο, με το οποίο, ο οργανισμός προσπαθεί να ξαναβρεί την χαμένη του ισορροπία.
• Ο γιατρός, προκειμένου να βοηθήσει τον οργανισμό να επανέλθει σε ισορροπία, πρέπει μάλλον να βοηθήσει και να ενδυναμώσει αυτές τις αντιδράσεις, παρά να τις καταπιέσει.
• Έτσι ο Χάνεμαν οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, ότι, αν έδινε σε ένα ασθενή ένα φάρμακο του οποίου ήξερε τη δράση πάνω στον υγιή οργανισμό, καθώς και ποια συμπτώματα προκαλεί, θα μπορούσε να δυναμώσει τις αντιδραστικές δυνάμεις του ίδιου οργανισμού.
Παρατήρησε τότε, ότι ύστερα από μια αρχική επιδείνωση των συμπτωμάτων, οι ασθενείς κατά μεγάλο μέρος θεραπεύονταν. Για να αποφύγει και αυτή την αρχική επιδείνωση, ο Χάνεμαν μείωσε διαδοχικά τις δόσεις, ωσότου παρατήρησε ότι η δόση ήταν αρκετή για να θεραπεύει, χωρίς να προκαλεί την αρχική ενοχλητική αντίδραση. Αυτές οι απειροελάχιστες δόσεις, στις οποίες κατέληξε ο Χάνεμαν ότι ήταν αρκετές για να κινητοποιήσουν τον αντιδραστικό μηχανισμό, υπήρξαν το αντικείμενο σχολίων και αντιθέσεων στην εποχή του.
Σήμερα η ανοσοβιολογία έχει δώσει αυτές τις εξηγήσεις. Τα αλλεργικά άτομα δε χρειάζονται παρά απειροελάχιστες ποσότητες της ουσίας στην οποία είναι ευαίσθητα, για να αντιδράσει ο οργανισμός τους και να προκληθεί μια έντονη συμπτωματολογία. Αλλά το ομοιοπαθητικό φάρμακο, εκλέγεται με την προϋπόθεση ότι έχει σχέση ευαισθησίας με τον ασθενή.
Εδώ υπάρχει και η μεγάλη δυσκολία της ομοιοπαθητικής, γιατί ο γιατρός πρέπει να βρει ακριβώς το φάρμακο στο οποίο είναι πάρα πολύ ευαίσθητος ο οργανισμός. Με άλλα λόγια, ουσίες που σ' ένα υγιές άτομο προκαλούν ένα σύνολο συμπτωμάτων, είναι δυνατόν να θεραπεύσουν σ' ένα άρρωστο ένα παρόμοιο σύνολο συμπτωμάτων.
Εξατομίκευση
Εκτός από τους νόμους της, η ομοιοπαθητική αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ασθένειας και με ένα άλλο μοναδικό τρόπο: την εξατομίκευση του κάθε ασθενή. Για την ομοιοπαθητική, ο ψυχισμός παίζει μεγάλο ρόλο στην δημιουργία μιας πάθησης και έτσι δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ασθενείς, που\ καθένας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Έτσι, παρόλο που η ασθένεια μπορεί να είναι η ίδια, το ενδεικνυόμενο ομοιοπαθητικό φάρμακο μπορεί να είναι διαφορετικό για κάθε περίπτωση.
Ο ιατρός λαμβάνει υπ' όψη του το σύνολο των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής στο διανοητικό, στο συναισθηματικό και στο σωματικό επίπεδο, για να καταλάβει το μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αντιδρά ο αμυντικός μηχανισμός του ασθενή. Κατόπιν ψάχνει να βρει το καταλληλότερο φάρμακο, ώστε να διεγείρει περισσότερο αυτές τις αντιδράσεις.
Στην ομοιοπαθητική, το ενδιαφέρον δεν είναι στραμμένο μόνο στην ανακούφιση των παρόντων συμπτωμάτων του ασθενή, αλλά και στη μόνιμη αποκατάσταση της υγείας του. Τα καλύτερα αποτελέσματα που έχει δώσει ως τώρα είναι στις χρόνιες ασθένειες και, κυρίως, πριν λάβουν χώρα μη αναστρέψιμες παθολογοανατομικές αλλοιώσεις.
Η ομοιοπαθητική έχει τεράστια αξία σε χρόνιες ασθένειες όπως η αρθρίτιδα, το βρογχικό άσθμα, η επιληψία, οι δερματικές παθήσεις, οι αλλεργικές καταστάσεις, οι διανοητικές ή συναισθηματικές διαταραχές, χρόνιες κεφαλαλγίες, το άγχος κ.λ.π. Το τελικό όφελος της ομοιοπαθητικής στον ασθενή είναι, ότι όχι μόνο ανακουφίζει τα παρόντα συμπτώματα, αλλά αποκαθιστά εσωτερική τάξη στα πιο βαθιά επίπεδα, και συνεπώς επιφέρει μια μόνιμη θεραπεία. Η ομοιοπαθητική μπορεί να δράσει, επίσης, ως προληπτική πραγματικά ιατρική, σε προδρομικά στάδια ασθενειών, πριν αυτές εκδηλωθούν με λειτουργικές διαταραχές.
Πηγή:Iατροnet

[admin]

Περιοδικά για την ομοιοπαθητική


Κυκλοφόρησε το 28ο τεύχος της «ΟΜΟΙΟ-παθητικής Ιατρικής», που εκδίδει το Κέντρο Ομοιοπαθητικής Ιατρικής (Περικλέους 1, Μαρούσι, τηλ. 210 8052671).
Το περιοδικό είναι τριμηνιαίο και το επιμελούνται γνωστοί ομοιοπαθητικοί ιατροί της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. (Αντωνίου, Βέργου, Μανθάτης, Μαρίνης, Ραμμένος, Τσιτινίδης, Βαρσακέλλη, Δανιηλίδης, Καλούδης, Τσαμασλίδης, Φωτιάδης).
Διευθυντής ο Γ. Βυθούλκας, σύμβουλος έκδοσης ο Κ. Μπαζαίος.
Στο τεύχος θα βρείτε το αφιέρωμα της συντακτικής επιτροπής για την πρωτοβουλία του Ιταλικού Κοινοβουλίου να προωθήσει πρόταση νόμου για να εισαχθεί η Ομοιοπαθητική στα Πανεπιστήμια, που πιθανώς να αλλάξει τα δεδομένα για την Ομοιοπαθητική στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επίσης άρθρα: «Οι αρνητικές επιπτώσεις της τεχνολογικής εξέλιξης στη σχέση γιατρού-ασθενούς» του καθηγητή Ορ. Μανούσου, «Αποτελεσματική ή μύθος η χημειοθεραπεία» που επιμελήθηκε η Β. Βέργου, ιστορικά ασθενών και άλλά πολλά ενδιαφέροντα.
Το τεύχος κοστίζει 3 ευρώ και το βρίσκετε στο Κέντρο Ομοιοπαθητικής και σε ομοιοπαθητικά φαρμακεία

[admin]

Ο Πατέρας της Ομοιοπαθητικής

O Πατέρας της σύγχρονης Ομοιοπαθητικής θεωρείται Ο Σαμουήλ Χάνεμαν, ο οποίος ήταν γιατρός που με φοβερή προσπάθεια και προσωπική έρευνα κατόρθωσε να δώσει το πρώτο ξεκίνημα σ' αυτή τη θεραπευτική μέθοδο.

Με πειραματισμό, έρευνες, συγγράμματα αλλά κυρίως θεραπείες, ο πρωτοπόρος αυτός γιατρός προσπάθησε να χαράξει ένα δρόμο στην Ιατρική, στην αρχή του οποίου η πινακίδα γράφει: "Τα όμοια θεραπεύονται δια των ομοίων".

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Χάνεμαν πειραματίστηκε πάνω στον ίδιο του τον Εαυτό για την αξιοπιστία της μεθόδου του, κάτι που συναντούμε στο διάσημο σήμερα θεραπευτή με αρώματα Εντουαρντ Μπαχ.
Βέβαια, ο Χάνεμαν και η νέα μέθοδος την οποία πρέσβευε όπως ήταν φυσικό καταπολεμήθηκε από το ιατρικό κατεστημένο της εποχής του και η διαμάχη Αλλοπαθητικής Ιατρικής και Ομοιοπαθητικής συνεχίζεται μέχρι σήμερα.