Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Μέγας κοινοβουλευτικός θεσμός

Έτσι τουλάχιστον χαρακτηρίζεται από τους υπερασπιστές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και όσοι τον επικαλούνται, ως μέγα κοινοβουλευτικό θεσμό, εννοώντας πάντα ότι «ανήκουμεν εις την Δύσιν». 
Μια πολιτική και ιδεολογική Δύση που κυριαρχούν κυρίως τα κόμματα (Χριστιανοδημοκρατικά-Ρεπουμπλικανικά – Συντηρητικά) της λεγόμενης κέντρο-δεξιάς παράταξης και της παράταξης της κέντρο-αριστεράς, (Σοσιαλιστικά-Δημοκρατικά-Εργατικά) τα τελευταία 50 χρόνια και πολύ περισσότερα.
Η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία(αντιπολίτευση) ελέγχει. Αυτό ήταν και είναι το κορυφαίο δόγμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η υπέρτατη αρχή και η πολιτειακή της φιλοσοφία και ισχύει σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη ακόμη, για την ώρα.
Έπαψε να ισχύει σε μια μεγάλη χώρα της Δύσης πια, στην Αμερική(ΗΠΑ) και σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, εξαρτώμενες για πολλά χρόνια από την Αμερική και οι πρόσφατα (πρώην ανατολικές χώρες) που αναζήτησαν την προστασία της Αμερικής-Δύσης.
Ότι έπαψε να ισχύει στην Αμερική το είδαμε και το βλέπουμε με πρωταγωνιστές Κλίντον και Τραμπ – να ξεκατινιάζονται κάθε μέρα και μετά την εκλογική αναμέτρησή τους ακόμη – δεν ισχύει η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Αλλά, ο Θάνατος σου η ζωή μου. Η αβροφροσύνη μεταξύ νικητή και ηττημένου που ίσχυε για δεκαετίες έλαβε τέλος.
Το βλέπουμε σε κράτη της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Η Αντιπολίτευση δεν ελέγχει πια, παρά βρίζει την κυβέρνηση από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αμέσως, την επομένη μέρα, μετά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, όπως και στην Αμερική. Το βλέπουμε στις λεγόμενες πρώην ανατολικές χώρες που μόνο τα Καλάσνικοφ δεν έχουν βγάλει ακόμη στα κοινοβούλιά τους.
Με αποκορύφωμα παρατάξεις της κεντρο-δεξιάς και τις κεντρο-αριστεράς να αρνούνται ακόμη και το ιδεολογικό τους υπόβαθρο. Το είδαμε πρόσφατα σε δηλώσεις όπως: «η φύση του ανθρώπου είναι ίδια με την ενστικτώδη φύση των ζώων» ή «Η κοινωνική ανισότητα είναι φύση του ανθρώπου». Η «δύναμη του ενός ανδρός», ο «βασιλιάς λιοντάρι της ζούγκλας» και πολλά άλλα ιδεολογικά μαργαριτάρια από κράτη της Ανατολικής Ευρώπης που παραπέμπουν ιδεολογικά σ΄ένα, μηδενιστικό υλισμό που πολύ εύκολα κατηγορούσαν στο παρελθόν πολιτικά κόμματα προερχόμενα κυρίως από παρατάξεις της κεντρο-αριστεράς.
Οι μετατοπίσεις των πολιτικών παρατάξεων θεαματικές. Η αμφισβήτηση των ιδεολογικών αξιών της κεντρο-αριστεράς και της κεντρο-δεξιάς και των θεμελιωδών αρχών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του ρόλου της αντιπολίτευσης, τόσο πέραν του Ατλαντικού όσο και κρατών της Ευρώπης καθημερινά πανταχού παρόν.
Ορατές όλες αυτές οι μετατοπίσεις σ΄ένα τόξο κρατών που αρχίζει από την Ουκρανία – Πολωνία διασχίζει τις πρώην ανατολικές χώρες, Τουρκία-Ελλάδα και φτάνει μέχρι Κατάρ και Λιβύη.